X Kişisi : Nasıl yani? Bekar erkekler evlat edinebiliyor mu?

Ben      : Evlat edinme değil! Koruyucu Ailelik!

 

X Kişisi : Ama bekar erkeksin!

Ben      : Buradaki konu bekar olmam mı erkek olmam mı?

​

X Kişisi : Sen işteyken çocuğa kim bakıyor?

Ben      : Evli olan ve her iki ebeveyni çalışan okul çağındaki çocuklara kim bakıyor?

 

X Kişisi : Vallahi bu yaptığınızın Allah katında büyük mükâfatı var. Kesin cennetliksiniz.

Ben      : Arzu edersiniz kontenjanımı size verebilirim.

 

X Kişisi : Çok takdir ediyorum sizi.

Ben      : Teşekkür mü etmeliyim, mahcup mahcup gülümsemeli miyim? 

 

X Kişisi : Parkta hep sizi görüyorum. Annesi yok mu?

Ben      : Yok!

X Kişisi : Nerede?

Ben      : Yok işte!

X Kişisi : Anlamadım?

Ben      : Üzerinize vazife değil zaten. Anlamayıverin. 

​

1,5 yıllık babalığımın özeti aşağı yukarı bu cümleler ile geçti. Hiçbiri kötü niyetli değil. Bundan şüphem yok. Ama aynı şeyleri duymak bir süre sonra sıkıcı bir hal alıyor.

​

Sonuç olarak iyisiyle kötüsüyle BABAYIM üleyyyn!

​

Kardeşimin deyişiyle “KENDİ KENDİNE BABAYIM!”

​

Saksı değilim!

​

O kadar!